Zo dat was een drukke week. Woensdag tot en met vrijdag was ik op het suburban design seminar in Helsinki. Het ging over het ontwerpen van new towns in europa.
Er zin natuurlijk verschillen. In Helsinki kan je een nieuwbouw wijk bouwen in en bos met hoogteverschil. Iets waar de nederlanders jaloers op waren. Maar aan de andere kant is het er een half jaar lang koud, donker en ligt er een meter sneeuw. Maar in heel europa worstelen ontwerpers met de vraag hoe we indentiteit mee kunnen geven aan de new towns en hoe we mee levendigheid kunnen organiseren.
En hier komt en creatieve paradox aan de orde. Hoewel de ontwerpers veel creatieve oplossingen verzinnen voor de gebouwde omgeving en de openbare ruimte, ontbreekt dat op het sociale en vlak. Er worden mooie gebouwen neer gezet en pleinen ontworpen, maar of de mensen ze ook gaan gebruiken zoals de ontwerpers denken...? En planologisch regelen we alles voor de eeuwigheid, zonder al te veel ruimte voor spontane acties en tijdelijk gebruik.
Let wel, de ontwerpers doen hun uiterste best en zijn van goede wil. Maar het moet toch mogelijk zijn om meer spontaniteit en betrokkenheid van bewoners te krijgen. Zou het niet leuk zijn om een gebied te ontwerpen met bewoners in plaats van voor bewoners? Om het hele simpele middelen alvast iets in gang te zetten, voor we geld en tijd hebben gevonden om een plek grootschalig avn te pakken?
Natuurlijk worden er voorzichtig met initiatieven ontplooit. Maar het zou goed zijn om los te komen van de fysieke ingreep van de overheid met te weinig geld. Denk breed en zet een mentale ontwikkeling in gang. Wees niet bang om iets te proberen, zoals in Manhattan, war ze een plein groen verfden. Een boodschap aan de bewoners: hier komt een park. Nog niet nu, naar het komt er. En spontaan schoten er terrassen de grond uit. Daag mensen uit en de identiteit en levendigheid komt vanzelf.
